වත්තල පෞද්ගලික රෝහලකට ඇතුලු වූ මට, වම් පසින් සිටි පුද්ගලයකුගේ දුරකථන සංවාදයකට සවන්දෙන්නට ලෑබිණි.
එය එතරම් හොඳ දෙයක් නොවුනත් සංවාදයේ ඈති ගැඹුරු තැන් හිතට කා වැදුන නිසාම සවන් දීගෙන සිටියෙමි…
“සල්ලි එවන්න”
“හරි ඊළඟ බස් එකේ ඩ්‍රයිවර්ට දෙන්න, මම ගුණසිංහපුරෙන් ගන්නම්”
ඔවැනි වාග් මාලාව නිසාම මම ඔහු හා කුළුපඟවී තොරතුරු විමසුවෙමි…..
[මේ ඔහුගේ කතාවේ සාරාංශයයි ]
“මගෙ ගම බදුල්ලෙ මහත්තය, නම සුනිල් හමුදාවෙ ජොබ් එක කෙරුවෙ, මාවිල් ආරුවෙ ගේම් එකේදි කකුල් දෙකම කෑපුව…
(මම පුදුමයෙන් ඔහු දිහා බෑලුවෙමි, ලී කකුල් 2ක් ! වාරුවට කිහිලි කරුවක් )
එක වකුගඩුවකට වෙඩි වැදිල ඩෑමේජ් උනා…
ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ මගෙ අප්පච්චිට කුඹුරෙදි මී හරකෙක් ඇනල එයාගෙ වකුගඩු 2ම නෑති උනා…, එතනදි මම තීරණය කෙරුව මගෙ ඉතුරු වෙලා තිබුන වකුගඩුව ඉක්මනට අප්පච්චිට දීල එයාව ගොඩ දාන්න.
හැබැයි ඒකට අවසර ලැබුණෙ නෑ නීතියෙන්….
මට තිබුණේ හොඳ වකුගඩුවකුයි ඩැමේජ් එකකුයි හින්ද, ඒත් මම නඩුවක් දාල උසාවි නියෝගයක් අරගෙන මගේ අප්පච්චිව ගොඩ දැම්ම…..
ඉස්පිරිතාලෙන් කිව්වෙ මාව මාසෙන් මැරෙයි කියල, ඒත් අවුරුද්දක් ගියා…. මම තාම ඉන්නවා, හෑබෑයි දැන්නම් මුත්‍රා එක්ක ලේ යනවා… තව මාස කීපයයි තියෙන්නෙ….
“අවුලක් නෑ මහත්තය , මගෙ ගේම මම ෆිනිෂ් කෙරුවා… රටත් ගොඩ දෑම්ම අප්පච්චිවත් හොඳ කෙරුව….
ඊට වඩා තව මොනාද?”
මම වචනයකුදු කතා නොකලෙමි…. කතා කර ගන්නට පවා නොහැකි විය..
“ඉතින් දෑන් මොකද මෙහෙ කරන්නෙ”
මම සෙමෙන් ඈසුවෙමි…
” වකුගඩුවෙ ටෙස්ට් වගයක් තියනව කරගන්න, කොළඹ ප්‍රයිවට් හොස්පිට්ල් එකකට ගියා, එතන ඒ ටික කරගන්ඩ ඉල්ලන ගානට තව 2000ක් මදි,
පස්සෙ ගමෙන් කතාකරල කිව්ව වත්තල මේ හොස්පිට්ල් එකේ ගාන අඩුයි කියල, මෙතනට ඇවිත් බැලුවම වැඩිපුර 5000ක් ඉල්ලනව…
මේ දැන් ගමට කතා කෙරුව… බදුල්ලෙ ඉඳල ගුණසිංහපුර එන බස් එකකට රු,2000ක් ගෙදරින් දුන්න, උදේට ඒක එනවා,
ආය කොළඹ ගිහින් වැඩේ කරගෙන යනව ගමේ….”
ඔහුගේ මුලු කතාවේම එකම කඳුලක් හෝ නොතිබුණි. කතාව පුරාවටම තිබුණේ අව්‍යාජ සිනාව පමණකි…..
” ඉතින් හෙට එලිවෙනකන් ඉන්නෙ කොහෙද…?
මම ඈසුවෙමි….
” කොළඹ ප්‍රයිවට් ස්ටෑන්ඩ් එකට යනව කකුල් 2 ගලවල දාල බංකුවක ඈල වෙලා ඉන්නව..”
ඔහු සෑහෑල්ලුවෙන් කීය…..
මම ඔහුට යම් මුදලක් අතට දී අයියෙ ඔයා රෑ වෙනකන් ඉන්නෙ නෑතුව දැන්ම ගිහින් රිපෝට් ටික ගන්න යයි කිවෙමි, මගෙන් මුදල් ලබා ගැනීමේ කිසිදු අවශ්‍යතාවයක් හෝ සිතුවිල්ලක් නොතිබූ ඔහු මට කීවේ මෙපමණකි…
” මහත්තයට ගොඩක් ස්තූතියි, මේක කරගත්තොත් ඉක්මනට යතෑකි… ඒත් මහත්තයට සල්ලි තියනවද….?”
ඔහු හරි පුදුම මිනිසෙකි..
නැත හෑබෑවින්ම දෙවියෙකි…..
ඔබත් මමත් අද මේ පොලොව මත පා තබා සිටින්නේ ඔහුට පින් සිදුවෙන්නටය….
මම අවසාන වශයෙන් ඔහුගෙන් මෙසේ ඈසුවෙමි….
” අයියෙ අද රෑ මාත් එක්ක කෑම කමු…”
ඔහු ඉතා කාරුණිකව ප්‍රතික්ෂේප කරමින් මට කීවේ හදවත හඬවන තවත් කතාවකි….
” මට කෑමට ගන්න පුලුවන් එළවලු ජාති 3ක් තම්බල විතරයි, දෑන් මේ නෙස්කෑෆේ එකක් බිව්ව, හෙටම මොනව හරි කනව… බොහොම ස්තුති මහත්තයා……”
ඔහු ගියේය……
මා බලා සිටියෙමි….
මට එක තැනක වැරදුනා,
ඒ….. මට මහත්මයා යෑයි කී ඒ නියම මහත්මයාට, මහාත්මයා යෑයි නොකියා අයියේ යනුවෙන් ආමන්ත්‍රණය කිරීම පමණකි..
නමුත් මැරෙන්නට පෙර මෙලොවදීම මා දෙවියන් දෑක්කෙමි.
